พระคเณศ หรือที่ชาวไทยนิยมเรียกกันว่า “พระพิฆเนศ” นี้ มีคำเรียกอยู่อื่นๆ อยู่อีกเช่น “พระพิฆเณศวร” หรือ “พระคณปติ” แต่หลักๆ แล้วก็จะรู้จักกันดีในสองชื่อแรก โดยมีความหมายว่า
1. พระคเณศ หมายถึง เจ้าแห่งคณะ ผู้ที่เป็นหัวหน้าของหมู่คณะ
2. พระพิฆเนศ หมายถึง เจ้าแห่งอุปสรรค หรือก็คือผู้กำจัดอุปสรรคทั้งปวงนั่นเอง
เทพแห่งความสำเร็จ
ตามความเชื่อของศาสนาพราหมณ์-ฮินดู พระพิฆเนศเป็นบุตรแห่งพระศิวะ และพระแม่ปาราวตี มีลำตัวเป็นมนุษย์เพศชาย เศียรเป็นช้าง และเนื่องจากมีพลังในการปัดเป่าอุปสรรคได้นั่นเอง ในความหมายเดียวกันท่านจึงกลายเป็นเทพแห่งความสำเร็จไปโดยปริยาย.
เทพแห่งศิลปะ
การนับถือบูชาพระพิฆเนศในฐานะเทพแห่งศิลปะนั้น เป็นคติความเชื่อที่เกิดขึ้นเฉพาะในเมืองไทยเท่านั้น เพราะเทพแห่งศิลปวิทยาตามคติดั้งเดิมของอินเดียนั้นจะต้องเป็น “พระสุรัสวดี” มีผู้ตั้งข้อสังเกตไว้ว่า การริเริ่มนับถือพระพิฆเนศในฐานะเทพแห่งศิลปะนั้น เพิ่งจะเกิดขึ้นในสมัยของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 6) เนื่องจากพระองค์ทรงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านอักษรศาสตร์และศิลปศาสตร์
บทสวดขอพรและสักการะ พระพิฆเนศ
บทสวดหลักที่นิยมใช้กันมากที่สุดได้แก่
โอม ศรี คเณศายะ นะมะหะ
บทสวดที่ปรากฏอยู่ ณ เทวาลัยพระพิฆเนศ บริเวณลานหน้าห้างสรรพสินค้าเซ็นทรัลเวิลด์ได้แก่
โองการพินทุ นาถัง อุปปันนัง
พรหมมะโน จะอินโท พิฆเณศวรโต มหาเทโว
อะหัง วันทามิ สัพพะทา
สิทธิกิจจัง สิทธิกัมมัง สิทธิการิยัง ประสิทธิเมฯ


